آشنایی با هنر فیروزه کوبی

فیروزه‌کوب از صنایع دستی است و با نشاندن قطعه‌های کوچک سنگ فیروزه به حالت موزاییکی بر سطح ظرف‌ها، زیورآلات و اشیای تزئینی (از پایه‌هایی به جنس‌های مسی، برنجی، نقره، ورشویی یا برنزی) ساخته می‌شود. بین قطعه‌های فیروزه نوعی لاک تیره‌رنگ قرار می‌گیرد. هر چه ظرف فیروزه کوبی شده پرکارتر و منظم‌تر باشد و فاصله کمتری بین قطعات فیروزه باشد، ارزش هنری آن بیشتر است. امروزه مرکز این هنر اصفهان است.^[۱]

این هنر حدود ۶۰ یا ۷۰ سال پیش در مشهد (خراسان رضوی) به دست حاجی بابا (م) انجام شد و به اصفهان آورده شد.

تاریخچه فیروزه کوبی

فیروزه کوبی یکی از معدود رشته های صنایع دستی است که سابقه ی تاریخی چندانی نداشته و در حال حاضر نیز تولید آن محدود و ناچیز

است و همین امر باعث شده تا فیروزه کوبی آن گونه که باید شناخته شده نباشد هر چند گیرایی و زیبایی بسیاری را به عنوان یک محصول

صنایع دستی دارد.

هنر فیروزه کوبی به دلیل وجود معدن فیروزه ی نیشاپور ابتدا در نیشاپور و سپس در مشهد به صورت نصب فیروزه بر روی زیور آلات توسط

فردی به نام یوسف حکیمیان معروف به ممد رضا در حدود 80 سال پیش به وجود آمد سپس 20 سال بعد این هنر توسط فردی به نام حاج –

داداش به اصفهان وارد شد.در حقیقیت ابداع کننده هنر فیروزه کوبی بر روی اشیا و ظرف های مسی توسط فردی به نام روبن یرو شالمی که در

محله کلیمی های اصفهان زندگی می کرد، می باشد .

در سال 1342 روبن یرو شالمی که از وضعیت مالی مساعدی برخوردار نبود پس از پایان تحصیلات دوران ابتدایی به اجبار تحصیل را

رها کرد ونزدعمویش که زرگری فیروزه کوبی انجام میداد، مشغول به کار شد وازاین طریق بااین هنرآشنا شده وبه آن علاقه مند شد.

در آن زمان فیروزه کوبی بیشتر برای زیور آلات و گاهی به صورت نصب فیروزه بر روی نقره انجام می شد اما روبن یرو شالمی بعد از

فراگرفتن این هنر و تبحر یافتن در این صنعت دست به ابداع و نو آوری در ساخت انواع فیرزه کوب ها در ظروف و اشیا مسی با اندازه های

متفاوت زد. وآنچه امروزه این قدر زیبا و جذاب به نظر می رسد حاصل تلاش و کوشش و نو آوری های وی در طول سال 40 می باشد.